Boimy się myśleć, czy swoich myśli?

Amerykańskie badania mówią, że ludzie nie umieją być sami ze sobą. Odcięci, nawet na kilka minut, od smartfonów, telewizji, gazet, przeżywają prawdziwe katusze. Niektórzy wolą nawet być w tym czasie rażeni prądem...

Skąd ten strach przed swoim własnym towarzystwem? Skąd ta niechęć do zajrzenia w siebie, pogadania ze sobą o sprawach ważnych i mniej ważnych? Ludzie siedzą na Facebooku, dzwonią do znajomych, spędzają godziny w internecie. Byle tylko jak najdalej od siebie samych uciec.

Mam na ten temat własną koncepcję – bycie ze sobą wymaga szczerości. Nie da się wówczas uciec od własnych klęsk, niepowodzeń, słabości, świństw, które zrobiło się innym. W dobie wirtualnych kreacji, radosnych selfie wrzucanych do netu, zbyt wielu trudno przyznać się do tego, że nie są wcale doskonali. Że sukcesy są tylko pozorne, a deklarowana miłość do bliźniego ma niewiele wspólnego z rzeczywistością. Rozmowa ze sobą obnażyłaby takie fakty. Więc lepiej uciec od siebie, dalej żyć w oddali. I co gorsza, może przyszłoby myślenie o śmierci? O tym, że nie ma innego wyjścia, więc trzeba zweryfikować wartości?

Ci, którzy nie boją się konfrontacji, trudnych tematów, wychodzą z rozmowy ze sobą o wiele bardziej mądrzejsi. Czasami zawstydzeni, czasami wcale nie radośni. Ale mający na swój temat wiedzę często bezcenną. Wiedzę, która pozwala szukać w życiu nie pozornej, ale prawdziwej satysfakcji.

Zapraszam do lektury Boimy się być sami ze sobą

Magdalena Gorostiza