18 kwietnia w lubelskiej Chatce Żaka odbyła się uroczysta premiera filmu „Przysięga Ireny”. Miejsce było nieprzypadkowe, bo w Lublinie kręcono część scen, a udział w produkcji filmu miał też Lubelski Fundusz Filmowy. Na premierze zjawili się nie tylko producenci, aktorzy. Był Roman Heller, żyjący świadek historii, który został uratowany przez Helenę.
To ważny film, bo jeśli nie będziemy znać swojej przeszłości, nie zbudujemy lepszej przyszłości – mówił. - Możecie być też dumni z tego faktu, że Irena była Polką.
„Przysięga Ireny” to prawdziwa opowieść o nieludzkich czasach II wojny światowej. Historia jest oparta na faktach z życia Ireny Gut-Opdyke, która z narażeniem życia ratowała Żydów ukrywających się po likwidacji getta. W głównych rolach zobaczymy gwiazdy światowego kina: Sophie Nelisse i Dougray Scott. W obsadzie polsko-kanadyjskiej koprodukcji znaleźli się wspaniali polscy aktorzy: Andrzej Seweryn, Eliza Rycembel, Irena Melcer, Maciej Nawrocki, Tomasz Tyndyk Aleksander Milicevic. Film rezyserowała Louise Archambault, natomiast za zdjęcia odpowiada Paul Sarossy. Scenariusz napisał Dan Gordon, który jest również autorem sztuki o Irenie Gut-Opdyke, która zdobyła serca nowojorskiej widowni offbroadwayowskiej sceny w 2008 roku.
Irena Gut przed 1939 uczyła się w szkole dla pielęgniarek. Po wybuchu wojny, gdy oddziały niemieckie i sowieckie zajęły terytorium Polski, rozpoczęła współpracę z podziemiem. Pojmana przez oddział radzieckich żołnierzy została siłą zmuszona do pracy na rzecz Armii Czerwonej. Po ucieczce została schwytana przez Niemców i skierowana do pracy przymusowej w fabryce amunicji. Jej sytuacja zmieniła się, gdy major SS Eduard Rugemer uczynił ją swoją gosposią. Wraz z nim trafiła do Tarnopola, gdzie została kierowniczką pralni. Pracowali w niej Żydzi z pobliskiego getta.
W lipcu 1943, kiedy Niemcy rozpoczęli likwidację getta, Irena Gut pomogła wielu Żydom znaleźć bezpieczne schronienie. Namówiła też komendanta obozu pracy, by wywiózł resztę pracowników do lasu, gdzie mogliby przeżyć Zagładę. Sama ukrywała 12 osób w willi majora Rugemera. Po dwóch latach okazało się, że ukrywane przez nią małżeństwo Hallerów spodziewa się dziecka. Irena nie dopuściła do aborcji. W ten sposób uratowała trzynaście ludzkich istnień. W marcu 1944, na krótko przed wkroczeniem Armii Czerwonej, Irena została aresztowana przez gestapo. Zdołała uciec. Trafiła do radzieckiego obozu jenieckiego, skąd wyprowadzili ją – uratowani przez nią Żydzi. Po wojnie wielu z uratowanych wyjechało do Izraela.
Irena Gut w obozie przejściowym w Niemczech poznała Williama Opdyke’a, za którego wyszła za mąż po przyjeździe Stanów Zjednoczonych i urodziła im się córka Jeannie Smith.
Co ciekawe, major Rugemer po wojnie był bezdomnym, pozbawionym środków do życia człowiekiem. Rodzina Hallerów, która została w Monachium, przyjęła go do siebie. Stał się przyszywanym dziadkiem Romana.
W 1982 roku Instytut Pamięci Yad Vashem uhonorował Irenę odznaczeniem Sprawiedliwy wśród Narodów Świata. Podczas podróży po Izraelu doczekała się spotkania z Romanem Hallerem, któremu pozwoliła przyjść na świat. Major Eduard Rugemer pomagający Irenie Gut w ukrywaniu Żydów został również wyróżniony tytułem Sprawiedliwego wśród Narodów Świata.
