Skąd się wzięli rastafarianie?
Ras Tafari Makonnen czyli Haile Selassie był etiopskim księciem oraz cesarzem. To od jego imienia Ras – czyli książę, pochodzi nazwa rastafarianizmu, ruchu zapoczątkowanego w latach 30-tych na Jamajce. Rastafarianie widzą w Haile Selassie mesjasza zapowiadanego w Biblii. Dziś na świecie żyje około 700 tysięcy rastafarian, część z nich mieszka właśnie na Karaibach.
Mimo, że nazwa pochodzi od imienia etiopskiego cesarza, to nie on założył subkulturę rastafarian. Tytuł założyciela rastafarianizmu przypada, pochodzącemu z Jamajki afrykańskiemu działaczowi politycznemu, Marcusowi Garveyowi. Dążył on, do pełnej emancypacji i wolności afrykańskiej ludności, wywiezionej przemocą z Czarnego Lądu. Pragnął dla swoich braci, pracy i godziwej płacy, która pozwalałaby nie tylko na utrzymanie domu i rodziny, ale również zachowanie tożsamości narodowej. Rastafarianizm jest ruchem filozoficzno-religijnym. Nabrał znaczenia w latach 60-tych, zeszłego wieku. Zakłada niepodważalność prawd zawartych w Piśmie Świętym. Wyznawcy, szczególne znaczenie przypisują Babilonowi, jako symbolowi świata stworzonego przez białego człowieka, w którym króluje grzech, kłamstwo, pycha, ucisk i przemoc. W odpowiedzi na tę niesprawiedliwość, ideologia rastafarian zakłada całkowitą wolność, odrzucenie działalności politycznej, zakaz przemocy wobec ludzi i zwierząt, wegetarianizm, spokojne, wolne od „wyścigu szczurów” życie. Co ciekawe wyznawcy, odrzucają alkohol oraz narkotyki, bo ogłupiają ludzi - z wyjątkiem marihuany, bo według nich – marihuana ułatwia medytację, otwiera umysł, oczyszcza i zbliża do boga. Rastafarianie mają swojego boga Jaha, stwórcę całego świata, jedynego opiekuna ludzkości.
Święte barwy pochodzą z flagi Etiopii: czerwony, to krew przelana w czasie walki z wrogami; zielony, symbol Afryki i spokojnego kraju; żółty, znak złota zrabowanego przez kolonistów. Lew Judy, oznacza nieustraszony charakter Ras Tafariego i boga Jaha. A dredy są symbolem powrotu do natury i buntem wobec sił Babilonu. Dredy miały upodabniać wyznawców do nieustraszonego lwa, króla zwierząt i w być sprzeciwem wobec nakazowi obcinania włosów z Pięcioksięgu Mojżeszowego. Charakterystycznym elementem stroju są ręcznie wykonane, rastafariańskie czapki. Wydziergane szydełkiem, obszerne berety, w kolorach żółtym, czerwonym i zielonym, często z dodatkiem czarnego. Muszą być duże, by zmieścić długie i grube - dredy.
Członkowie subkultury lubią także nosić biżuterię, głównie trójkolorowe bransoletki, wisiorki i koraliki. Znakiem rozpoznawczym tego ruchu jest muzyka reggae, mieszanka tradycyjnej muzyki jamajskiej, połączonej z bluesem i czarnym soulem. Teksty piosenek opowiadają o miłości, o biblijnych początkach oraz o stoczonych walkach w imię wolności. Reggae zawojowało świat za sprawą muzyka i poety, Boba Marleya, który do dziś, często uchodzi za proroka rasta. Ma nawet swoje muzeum w Kingston na Jamajce.
Dlaczego Karaiby
Rejon Karaibów leży pomiędzy kontynentami Ameryk, na morzu Karaibskim, nieopodal zatoki Meksykańskiej. Obejmuje obszar - około 255 tysięcy kilometrów kwadratowych. Dzisiejsza nazwa Karaiby pochodzi od Indian Carib, którzy dawniej zamieszkiwali na tym terenie.
Ale wcześniej, gdy dla Europy, wyspy zostały odkryte przez Krzysztofa Kolumba - w 1492 roku, było inaczej. Podróżnik zszedł na ląd na San Salvador, wyspie Bahamów i był przekonany, że dopłynął do Indii. Po tym dokonaniu, kontynuował wyprawy do regionu, który mylnie nazwano Indiami Zachodnimi.
Kolonizatorzy hiszpańscy doprowadzili do całkowitego wyniszczenia ludów i plemion tubylczych, min. Indian Arawak, Taino i Karaibów. W XVIII w. prawie wszystkie wyspy Indii Zachodnich były już koloniami europejskimi, a niewolnicy z Afryki Zachodniej uprawiali plantacje trzciny cukrowej, kawy, tytoniu i innych roślin. To dlatego dziś, ponad połowa ludności Karaibów jest ciemnoskóra lub ma pochodzenie mieszane (Mulaci). Na początku XIX w. przez wyspy przetoczyła się fala ruchów niepodległościowych. W 1804 roku proklamowano powstanie Cesarstwa Haiti, potem niepodległość ogłosiła Dominikana, następnie Kuba, a potem reszta. Wyjątkiem są pojedyncze wyspy, takie jak Martynika, Antyle Holenderskie czy Brytyjskie Wyspy Dziewicze, które nadal są zależnymi terytoriami zamorskimi lub terytoriami o specjalnym statusie. Trudno więc się dziwić, że uciemiężani przez lata ciemnoskórzy marzyli o wyzwoleniu od białego człowieka, utożsamiając go ze złem Babilonu.
Największe wyspy to: Antigua i Barbuda, Bahamy, Barbados, Dominika, Dominikana, Grenada, Haiti, Jamajka, Kuba, Saint Kitts i Nevis, Saint Lucia, Saint Vincent i Grenadyny, Trynidad i Tobago, Anguilla, Antyle Holenderskie, Aruba. W sumie, w regionie jest ok. 7 tysięcy wysp i wysepek. Większość wysp otoczona jest piękną rafą koralową, można tu więc zobaczyć ryby we wszystkich kolorach tęczy oraz małe i wielkie żółwie. Na lądzie podróżuje się pośród uśpionych wulkanów, zieleni bananowców i po pustynnych terenach, porośniętych kaktusami lub odpoczywa na białych piaskach koralowych plaż. Niebiańskiego widoku dopełnia lazur nieba i szmaragdowe morze.
Karaiby są bezpieczne dla turystów od marca do kwietnia oraz w listopadzie i grudniu. W innych miesiącach istnieje duże prawdopodobieństwo występowania niszczycielskich huraganów.
Brodata wyspa i rasta
Barbados” w języku portugalskim oznacza „brody”, ponieważ na wyspie wiele drzew jest oplecionych pasożytniczymi roślinami pełzającymi, które wyglądają jakby drzewa zapuściły brody. Indianie z Ameryki zasiedlili Barbados około dwóch tysięcy lat temu. Wyspa leży w archipelagu Małych Antyli, na Oceanie Atlantyckim. Jest to najbardziej na wschód wysunięta wyspa Karaibów. Powierzchnia kraju wynosi 430 km² - dla porównania powierzchnia Polski wynosi 312 696 km². Liczba ludności Barbadosu to – 294 560, stolicą i największym miastem jest Bridgetown. W centrum stolicy, znajduje się Trafalgar Square, który jest kopią Trafalgar Square w Londynie. Barbados ma trzeci, najstarszy parlament na świecie, trwający nieprzerwanie ponad 350 lat! Zasiada w nim 30 parlamentarzystów.
Lokalna waluta to dolar barbadoski, mocno powiązany z dolarem amerykańskim, przelicznik w stosunku: dwa do jednego.
Brytyjczycy władali wyspą przez 340 lat. Barbados uzyskał niepodległość od Wielkiej Brytanii w 1966 r., lecz angielski monarcha nadal jest oficjalną głową kraju. Niszczycielskie huragany rzadko uderzają na Barbados, zanotowano około czterech kataklizmów w ciągu ostatniego wieku. Na wyspie jest jedno lotnisko i kilka systemów autobusowych. Turyści mogą korzystać z prywatnych minibusów i taksówek, które są drogie. Barbados ma jedną z najgęstszych sieci dróg na świecie. Wyspa ma także sprawnie działający system wodociągowy, nie ma problemów z wodą pitną.
Oficjalnym językiem jest angielski, tylko w wykonaniu tubylców jest trudny do zrozumienia, ponieważ to miejscowy dialekt, Beijang, znacznie różniący się od „klasycznego” angielskiego. Barbados ma bezpłatną i powszechną medycynę i edukację dla swoich mieszkańców. Dlatego nie ma tu analfabetów.
Sportem królującym na wyspie jest krykiet, spuścizna po kolonii angielskiej. Barbados ma własną armię liczącą około tysiąca personelu, w tym rezerwistów. Co ciekawe wyspiarze brali udział w obu wojnach światowych. Dzieci na Barbadosie mogą pić alkohol od 10 roku życia, ale tylko w obecności rodziców! Trzeba wiedzieć, że po godzinie 17-18 na Barbadosie prawie niemożliwe jest znalezienie działającego sklepu. Wszyscy kończą pracę.
Z ciekawostek, jedną z najbardziej popularnych wokalistek na świecie, to pochodząca z Barbadosu - Rihanna. Urodziła się 20 lutego 1988 roku w Saint Michael. W dniu jej urodzin na Barbadosie jest obchodzone święto.
Tu znajduje się najstarsza na świecie destylarnia rumu. Pierwsze zapiski o rumie na wyspie pojawiły się w połowie XVII wieku, a marka Mount Gay oficjalnie ruszyła w 1703 roku i działa do dzisiaj. Na wyspie żyją także małpy, które przywieziono tu kiedyś z Afryki. Tu także mieszkają najmniejsze węże na świecie - karły z wąskimi ustami. Długość dorosłego osobnika nie przekracza dziesięciu centymetrów.
Tu też po raz pierwszy spotkałam rastafarian. Ruch ten trafił na Barbados z Jamajki w 1975 roku i jak podają źródła, na wyspie mieszka około 3 tysięcy jego wyznawców, co stanowi około 1 procenta mieszkańców. Są spokojni i pokojowo nastawieni do świata.
Spotkać ich można w różnych miejscach. Najbardziej urokliwie wyglądają, kiedy o świcie kapią konie wyścigowe na plaży Pebbeles w Bridgetown.
Źródła:
https://www.national-geographic.pl/traveler/artykul/barbados-piekni-ludzie-z-wyspy-gwiazd
https://www.britannica.com/place/Caribbean-Sea
https://pl.wikipedia.org/wiki/Ruch_Rastafari
https://www.worlddata.info/religions/rastafari.php
https://www.gobarbados.org/rastafarianism-in-barbados/
