Co łączy piramidy z Güímar z wyprawą Kon-Tiki?

O istnieniu piramid schodkowych w Güímar na kanaryjskiej wyspie Teneryfie, głośno zaczęto mówić na początku lat 90. XX wieku. Kiedy informacja na ten temat dotarła do Thora Heyerdahla, który poświęcił dużą część swojego życia na badanie początków kulturowych starożytnych cywilizacji na całym świecie, dokładnie zbadał struktury Güímar. Podobieństwo tych konstrukcji do tych z Sycylii, Meksyku, Mezopotamii, Polinezji i Peru zachęciło go do osiedlenia się na Teneryfie, aby gruntownie się im przyjrzeć.

Wówczas teren na którym dziś znajdują się piramidy, był przeznaczony na luksusowe inwestycje, na co Heyerdahl nie mógł się zgodzić. Walczył dotąd, aż ziemia nie została przejęta przez firmę przewozową Fred Olsen w celu ochrony i badania piramid. Powoli powstawał obiekt, który dziś jest teraz Parkiem Etnograficznym i Ogrodem Botanicznym Pirámides de Güímar.

Park powstał w 1998 roku na ponad 64 000 m2, dziś można oglądać tam kompleks piramid, powstało muzeum, audytorium, trasy spacerowe na świeżym powietrzu, prowadzące wśród wielorakich gatunków roślin.

Kim był Thor Heyerdahl?

Norweski etnograf, podróżnik, antropolog urodził się w 1914 roku, zmarł w roku 2002. Sławę przyniosła mu wyprawa Kon-Tiki. Była to podróż tratwą przez Ocean Spokojny z Ameryki Południowej na wyspy Polinezji w 1947 roku. Tratwa została nazwana Kon-Tiki na cześć inkaskiego boga Viracocha,który wcześniej nosił takie imię – bóg Słońca. Kon-Tiki to także tytuł książki Heyerdahla, oraz nagrodzonego Oscarem filmu dokumentalnego z 1950 roku, będącego relacją z jego przygód, oraz fabularnego filmu fabularnego z 2012 roku, nominowanego do Oscara w kategorii najlepszy film nieanglojęzyczny.

Heyerdahl wierzył, że ludzie z Ameryki Południowej mogli dotrzeć do Polinezji w czasach prekolumbijskich. Jego celem podczas zorganizowania ekspedycji Kon-Tiki było pokazanie, przy użyciu tylko materiałów i technologii dostępnych dla tych ludzi w tamtym czasie, można było to zrobić. Chociaż ekspedycja miała przy sobie trochę nowoczesnego sprzętu, takiego jak radio, zegarki, mapy, sekstant i metalowe noże, Heyerdahl twierdził, że w żaden sposób nie umniejszały wartości wyprawy, chodziło o to, czy przetrwa tratwa.

Heyerdahl wraz z małą ekipą udał się do Peru, gdzie przy pomocy urządzeń stoczniowych dostarczonych przez peruwiańskie władze zbudowali tratwę z balsy i innych rodzimych materiałów, jak to utrwalono na ilustracjach hiszpańskich konkwistadorów. Podróż rozpoczęła się 28 kwietnia 1947 roku. Heyerdahl wraz z pięcioma towarzyszami żeglował tratwą przez 101 dni na odcinku 6900 km (4300 mil) przez Ocean Spokojny, zanim 7 sierpnia 1947 rozbił się o rafę w Raroia na rzece Tuamotus. Wszyscy jednak bezpiecznie wrócili, wyprawa została uznana za udaną, choć hipoteza Heyerdahla o południowoamerykańskim pochodzeniu ludów polinezyjskich jest obecnie w większości odrzucana przez naukowców.

W 1969 roku, na podstawie zachowanych przekazów o oryginalnych łodziach egipskich, Heyerdahl wraz z budowniczymi znad jeziora Czad zbudował replikę papirusowej łodzi, aby zademonstrować, że starożytni Egipcjanie mogli dotrzeć do Ameryki przez Atlantyk.

 Łódź, nazwana „Ra”, po kilku tygodniach żeglugi zaczęła nasiąkać i nabierać wody i żeglarze zostali zmuszeni do jej opuszczenia 500 mil od wybrzeży Barbadosu.

 W 1970 roku Heyerdahl zbudował drugą łódź „Ra II”, która wypłynęła z Maroka 17 maja 1970 i 12 lipca dopłynęła do Barbadosu

Kiedy więc ten znany etnograf i podróżnik dowiedział się o piramidach w Güímar, trudno się dziwić, że postanowił je zobaczyć i zbadać.

Skąd się wzięły dziwne piramidy na Teneryfie?


Istnieje kilka teorii na temat pochodzenia piramid. Niektórzy badacze sugerują, że są to kopce kamieni, zwane majanos, wykonywane przez rolników w celu oczyszczenia ziemi pod uprawę.

Heyerdahl jednak powiązał istnienie piramid ze starożytnymi cywilizacjami, argumentując, że szczegóły konstrukcyjne piramid przypominają zasady architektoniczne stosowane w Starym i Nowym Świecie, a zatem nie mogą być wynikiem zwykłego nagromadzenia kamieni.

W 1991 roku zespół złożony z archeologów z Uniwersytetu La Laguna (Teneryfa) i fundacji FERCO przeprowadził pierwsze wykopaliska na placu pomiędzy dwiema piramidami, które tworzą główny kompleks. Znaleziono wówczas dużo przedmiotów z XIX wieku. W tym samym czasie naukowcy z Instituto de Astrofísica de Canarias przeprowadzili badanie cech archeoastronomicznych tych konstrukcji. Badania te wykazały, że piramidy są zorientowane astronomicznie na przesilenia letnie i zimowe.

Inna teoria powiązała piramidy z dawnym właścicielem ziemi, na której się znajdują, Antonio Díaz-Floresem. W dokumentach zakupu gruntów z 1854 r. nie ma wzmianki o konstrukcjach schodkowych, natomiast testament sporządzony przez Díaz-Floresa w 1872 r. wspomina o piramidach. Ograniczyłoby to datę budowy do okresu dwóch dekad, który zbiegałby się z datowaniem przedmiotów znalezionych podczas pierwszej akcji wykopaliskowej przeprowadzonej na placu. Jeśli ta teoria jest prawdziwa, piramidy byłyby świadectwem wiedzy narodu kanaryjskiego w XIX wieku, zważywszy na ich astronomiczne ułożenie.

Piramidy w Güímar to także ogród botaniczny

W 2017 r. Piramidy w Güímar zostały również nazwane Ogrodem Botanicznym, w uznaniu przyznanym przez Ibero-Makaronezyjskie Stowarzyszenie Ogrodów Botanicznych za wyeksponowanie kolekcji botanicznej na ponad 20 000 metrów kwadratowych zagospodarowanego terenu oraz za stworzenie kilku szlaków poświęconych kulturze, historii i przyrodzie Wysp Kanaryjskich.

Na miejscu powstało też muzeum w dawnej „Casa Chacona”, która została odrestaurowana na wzór tradycyjnej architektury kanaryjskiej. Można tu oglądać reprodukcje starożytnych dzieł etnograficznych i kulturowych ze Starego i Nowego Świata. Można także zobaczyć wyniki różnych prac archeologicznych przeprowadzonych w piramidach w Güímar oraz obejrzeć zdjęcia innych piramid schodkowych z różnych zakątków świata.