Jesteśmy ze sobą od czterech miesięcy. Nie mieszkamy razem, spotykamy się raz u mnie, raz u niego. Byliśmy kilka razy na weekendowych wypadach. Jest nam dobrze, ale to przecież dopiero początek związku. Przed nami pierwsze wakacje i mój partner zapowiedział, że zabiera swoją córkę. Bo tak jest dogadany z byłą żoną, że zapewnia dziecku dwa tygodni opieki w lecie. Ja nawet nie znam tej dziewczynki i szczerze mówiąc nie bardzo się do tego spieszę. Nie wiem, czy będziemy razem, w jakim kierunku pójdzie nasz związek. Poza tym nie jestem fanką dzieci. Sama ich nie planuję, nie mam w sobie nic z Matki Polki. Drażnią mnie dzieci, męczą, mam siostrzeńców i nie jestem ciotką roku.
Tym bardziej nie wyobrażam sobie tego, żebym miała z cudzym dzieckiem mieszkać dwa tygodnie w jednym pokoju. Partner już szuka wczasów, jakieś all inclusive ze zjeżdżalniami i basenami, a dla mnie to jest nie wypoczynek, tylko horror.
Rozmawiałam z nim na ten temat. Tłumaczy, że nie ma wyjścia. Zaproponowałam, żeby jechał sam z córką. Ja nie mam z tym problemu, uważam, że powinien zajmować się dzieckiem jak najwięcej, skoro się na nie zdecydował. A my sami możemy potem wyskoczyć gdzieś na tydzień. Dowiedziałam się, że nie ma takiej możliwości, bo jemu zostanie tydzień urlopu i tradycyjnie pojedzie wtedy z kolegami w góry.
To była nasza pierwsza kłótnia, bo zarzuciłam mu to, że jego komfort i koledzy, są ważniejsi ode mnie, skoro woli wyjazd z nimi. On uważa, że to ja jestem egoistką, bo skoro mamy być razem, to mogłabym mu pomóc w opiece nad dzieckiem.
Dla mnie sprawa jest jasna, nie pisałam się na taki układ. Szczerze mu powiedziałam, jaki mam stosunek do dzieci. Zastanawiam się też, nad przyszłością naszego krótkiego związku. Chciałabym wiedzieć, jak inne kobiety traktują dzieci swoich partnerów. Czy mam rację, czy powinnam iść na ustępstwa?
Kamila
Czekamy na wasze maile magdalena.grostiza@kobietaxl.pl
