Kaodaizm - religia, w której Maria Skłodowska jest świętą

Oficjalna nazwa religii to Đại Đạo Tam Kỳ Phổ Độ. W bezpośrednim tłumaczeniu oznacza: Trzecia Wielka Powszechna Amnestia Religijna. (Đại Đạo - „wielka wiara”, Tam Kỳ - „trzeci okres”, Phổ - „ogłaszać” i Độ - „aby zbawić”).

Religia ma charakter synkretyczny (o tendencjach uniwersalistycznych) łącząc elementy buddyzmu, chrześcijaństwa, konfucjanizmu, taoizmu, świeckiej filozofii, a w mniejszym stopniu również islamu i judaizmu. Wyznawcy uważają kaodaizm za zwieńczenie tradycji zachodnich religii objawionych (monoteistycznych) twierdząc, że: "judaizm był pąkiem, chrześcijaństwo – kwiatem, zaś kaodaizm jest owocem".

„Cao” dosłownie oznacza „wysoko”, podczas gdy „Dai” oznacza „wieżę”, „pałac” lub „siedzibę”. Połączony obraz słowny jest używany do przedstawiania zarówno miejsca niebieskiego, jak i Istoty Najwyższej, której wyobrażeniem jest stworzenie wszystkich religii i istot na ziemi. Wizualnym symbolem używanym przez wyznawców Cao Dai dla tej Najwyższej Istoty jest wszystko widzące oko.

Twórcą religii był Ngo Van Chieu. Urodził się w 1878 w zubożałej rodzinie mandaryńskiej z dynastii Nguyen w Hue. Dorastając, otrzymał doskonałe wykształcenie. Został sekretarzem służby imigracyjnej w Sajgonie po ukończeniu Chasseloup-Laubat College. W 1902 r. Został mianowany naczelnikiem okręgu Phu Quoc. Pasjonował się historiami fantasy i nekromancją (wywoływanie dusz zmarłych i zapraszanie ich do przekazania żywym wiadomości za pośrednictwem medium). W 1921 roku zaczął oddawać cześć Boskiemu Oko - symbolowi kaodaizmu. W 1924 r. Przeniósł się do pracy w Biurze Gubernatora Wietnamu Południowego. Tutaj szybko zainteresował go spirytyzm. Podczas seansów pojawił się duch zwany Cao Dai Tien Ong i powierzył mu misję zbudowania nowej religii na południu Wietnamu. W 1926 roku kaodaizm już zaczął się bardzo dobrze rozwijać i zyskiwać zwolenników.

Ngo Van Chieu, miał wizję, że zjednoczenie Wschodu i Zachodu, filozofii religijnej i świeckiej doprowadzi do bardziej pokojowego i tolerancyjnego świata. Dlatego wśród świętych kościoła kaodeistycznego pojawiają się ludzie, którzy zdaniem wyznawców, zasłużyli się dla ludzkości. Panteon świętych obejmuje więc tak różnorodne postacie, jak Budda, Konfucjusz, Jezus Chrystus, Muhammad, Perykles, Juliusz Cezar, Joanna d'Arc, Victor Hugo, Charlie Chaplin czy Maria Curie Skłodowska. Kaodaizm głosi braterstwo ludów i wiarę w reinkarnację dusz, z której wyprowadza etyczny nakaz poszanowania życia. Hierarchia kościelna jest wzorowana na hierarchii katolickiej, ale kapłanów nie obowiązuje celibat. Dostęp do kapłaństwa mają również kobiety.

Główne centrum religijne powstało w Tay Ninh. Misterna świątynia, położona około 100 km na północny zachód od miasta Ho Chi Minh, została zbudowana w latach 1933-1955.

Po tym jak komuniści północnowietnamscy wygrali wojnę w Wietnamie w 1975 roku, religia była prześladowana, ale wyznawcy działali w podziemiu i rozprzestrzeniła się też ona wśród tych, którzy uciekli z kraju do innych części świata. W 1997 roku rząd zgodził się, aby znowu była oficjalnie praktykowana.

Trzeba przyznać, że świątynia robi wrażenie. Boskie Oko spogląda z ogromnej kuli na ołtarzu. Dwadzieścia osiem kolumn inkrustowanych smokiem, reprezentujących dwadzieścia osiem objawień Buddy, biegnie przez całą długość ogromnej sali. Lao Tze, Budda, Sakjamoni i Konfucjusz są wspólnie z Jezusem Chrystusem na frontonie nad ołtarzem.

Jeśli ktoś nie jest wyznawcą, nie może wejść do głównej sali świątyni. Nabożeństwo można obserwować wyłącznie z krużganku na górnym piętrze.

Nabożeństwa w świątyni, odbywające się codziennie w południe, o 18, o północy i o 6 rano. Orkiestra składająca się z 10 muzyków i 20 - osobowy chór młodzieżowy biorą udział w mszy. Hymny są znacznie bliższe duchowości chrześcijańskiej niż tradycyjne śpiewy buddyjskie czy taoistyczne, ale muzyka jest wietnamska. Mieszanka ta daje specyficzny nastrój, któremu trudno się nie poddać.

Wyznawcy są podzieleni ze względu na płeć - mężczyźni po prawej stronie, kobiety po lewej stronie. W przeciwieństwie do żywych kolorów świątyni, wyznawcy ubrani są na biało. Mężczyźni w randze kapłana i wyższej są ubrani w jednolite kolory, w zależności od ich duchowej przynależności do kaodaizmu: żółty (symbolizujący buddyzm i cnotę), niebieski (taoizm i pacyfizm) lub czerwony (konfucjanizm i autorytet).

Sama świątynia jak i okalający ją olbrzymi teren utrzymane są w idealny stanie. Jest niewątpliwie miejscem wartym zobaczenia podczas wędrówek po Wietnamie.